Cannibal Corpse

17 yıldır süren gore obsesif brutalliğin sonunda Cannibal Corpse bugün artık çok büyük hayran kitlesine sahip bir death metal
enstitüsü. Eski Morbid Angel ve Hate Eternal maestrosu Erik Rutan'ı da ekiplerine ekleyerek onuncu albümleri "Kill"i çıkarmak
üzere olan grubun basçısı Alex Webster ve davulcu Paul Mazurkiewicz'le Florida Tampa'da Erik Rutan'a ait Mana stüdyolarında konuştuk.

Uzun süredir Cannibal Corpse'un basçılığını yapan Alex Webster'dan bundan daha iyi bir ilk vuruş beklenemezdi zaten. Dışarıdaki
Florida sıcağı gibi ortada eritilecek buzlar yok: "Bu kez primitif ve çiğ bir şiddet var" diye söze başlıyor Alex, Kill adını taşıyan
bu yeni albüm hakkında. "Aslında şarkılar hiçte primitif değiller, çünkü üzerlerinde çok çalıştık ama genel sound tam gırtlaktan çıkmalık.
Zaten umuyoruz ki albüm ismi herşeyi özetlemekte. Bizim için durmak yok".

Cannibal Corpse'un mısır gevreğine kim işedi de bu enerji ortaya çıktı bilemiyoruz. Daha çiğ ve daha keskin prodüksiyon yeteneğine sahip
yeni prodüktörleri Erik Rutan'dan bahsediyoruz. "Tabii ki Neil Kernon ve Colin Richardson'la yaptığımız albümlerden de memnunduk. Ancak grup
olarak soundumuzun kendini tekrar etmeye başladığı ve değişikliğe ihtiyacımız olduğu sonucuna vardık. Erik çok başarılı bir prodüktör,
herşeyden önce arkadaşımız ve bizim için çok çalışacağını biliyorduk. Ayrıca yaşadığımız şehirde çalışabilecek olmanın
getireceği pratikliğinde kararımızda etkisi oldu. Herkes bir şekilde bir yerden başlar. Erik'te önce kendi demo ve albümleriyle başladı
bu işe. Biz onunla çalışmaya başladığımızda bu iş için doğru adam haline geldiği açıktı. Mesela 10 bin doların çok altında
bir paraya 30 bin dolar kalitesinde albümler yapıyordu. Adam death metalden anlıyor. Hate Eternal gibi bir gruptan geldiği için de
soundumuzu sulandırıp yumuşatmamızı da istemiyoruz. Bütün bu nedenlerden ötürü onunla çalışmayı denemek çok mantıklıydı ve kesinlikle
yıllar sonra bu kadar çiğ bir sound yakaladık."

Son 10 yıllık cvsine şöyle bir göz attığımızda Rutan'ın en iyi müzisyenlerle çalıştığından belirli bir standarta alışkın olduğunu
söyleyebiliriz. Peki Cannibal Corpse olarak onlar Rutan'ın himayesi altında normalden daha fazla kamçılanmışmıydı? "Belki biraz. Bazen
öyle bir noktaya geliyorsunuz ki bir şeyi doğru yapmadığınızı bildiğiniz halde bunun farkedilmeyeceğini umuyorsunuz. Erik
tabii ki öyle kolayca rahat bırakacak bir adam değil. Geriye bakınca en zor albüm 'The Bleeding'di . Şimdi tekrar kaydetmesi
zor gelmeyecekse de o zamanlar o albüm Scott Burns'ün (Efsane prodüktör) canımızı çıkardığı albümlerden biriydi. Evet, baya
zorlanmıştık o zamanlar". Albümdeki şarkılara dönüyoruz. Paul, "Five Nails Through The Neck" şarkısının plak şirketindeki herkes tarafından
çok tutulduğundan ve şarkının albümün başına konmasını istediklerinden söz ediyor. İlgiç bir nokta da bu şarkının davulcunun kendisine ait oluşu.
"Evet doğru. Gitari bir yıl önce tekrar elime alıp beste yapıp yapamayacağımı denerken bu şarkı çıktı ortaya". "Purification By Fire" şarkısı
ise yeni prodüktörlerinin etkisi altında en çok kalmış şarkı olarak göze batıyor. Paul gülüyor. "Bunu Pat'e (O'Brien, Gitarist) söylemeyin.
Şarkıyı albümden çıkarmak isteyebilir. O şarkının riflerini bize ilk gösterdiğinde 'hey bu Hate Eternal`ı hatırlattı bana, çok güzel olmuş'
demiştim ama ben de. Ama o bu fikirden pek hoşlanmamıştı. Sanırım bu kazara bir durum. Ama ne demek istediğinizi anlıyorum".
"Ya öyle oldu, ya da Erik geceleri geç saatlerde eklemeler yaptı" diye gülüyor Alex.

Şimdi konuyu bambaşka bir yere, günümüzde sayıları giderek artan, absürd bir şekilde yetenekli genç davulculara ve Paul'un onlarla ister istemez
karşılaştırılmasına getiriyorum. Paul : "Haklısınız ama bu bizi etkilemiyor. Bugün olduğumuz yerdeyiz çünkü tam 17 yıldır bu işi yapıyoruz. Daha hızlıları
her zaman olacak ve dediğiniz gibi bugünlerde çıkan bu çocuklar inanılmazlar. Ama şarkıları kötü gibi. Bizim içinse şarkılar çok önemli. Bizi diğer gruplardan
ayıran en önemli faktörlerden biri benim çalış stilim diyebilirim. Bu yüzden uzun yıllardır hala varız, özeliz. Oysaki bahsettiğiniz gruplar
için herşey sadece bir yarış diye düşünüyorum." Alex sözü almak için sabırsızlanıyor. "Sanırım pek çok insan bir grubun hızını
çalınan davulun hızıyla ölçüyor. Fakat hızlı davul çalınan gruplarda illaki hızlı gitaristler ya da basçılar olmayabiliyor.
Genel anlamda biz oldukça hızlı bir grubuz diye düşünüyorum. Paul'un sıklıkla kullandığı geleneksel Slayer tarzı vuruşlarıyla bile
yaptığımız çok hızlı şarkılarımız var. Ama söylemeliyim ki 250 bpm (Kendisi 250 vuruşa denk geliyor dakika itibariyle) ile Paul Slayer'dan da hızlı.
Kısacası süper hızlı patlamalara dayanmayan farklı bir hızımız var bizim".

Gitarist Jack OWen'ın ilginç bir şekilde Deicide'a geçme yolunu seçmesiyle Cannibal Corpse'un orjinal alt yapısından sadece
ikisi hala grupta. Paul bu beklenmedik olayla ilgili "çok garip" diye itirafta bulunuyor. "Henüz onu Deicide'la canlı izlemedik ve ben
nasıl olabileceğini hayal bile edemiyorum. Hepimiz onu çok uzun zamandır tanıyoruz, hatta Alex 3. sınıftan beri tanıyor. Ama yine de onu
tam anlayabildiğimizi düşünmüyorum. Deicide, Jack gibi bir adamı bulduğu için şanslı, bu kadarını söylebilirim. Alex ekliyor,
"Bu neredeyse Dave Murray'in Iron Maiden'dan ayrılıp Judas Priest'e katılması gibi bir şey. Onun için yeni ve farklı bir şey sanırım ve güvenilir bir yer.
İkiliye gitarist Rob Barrett'le tekrar birleşmelerini soruyoruz. Alex açıklıyor, "Jack turne ortasında ayrıldı bizden, dolayısıyla yerine
acilen birini bulmamız gerekliydi. Erik bize Origin'de çalmış olan Jeremy Turner'ı önerdi, Jeremy geldi ve iyi de iş çıkardı. Ancak
Wretched Spawn turnesinin bitiminde Rob bizi arayıp ve tekrar gruba dönmek istediğini söyledi, biraz düşündükten sonra (Paul: Biraz değil, aylarca
düşündükten sonra) kabul ettik. Jeremy iyi bir insandı ve çok iyi çalıyordu ama Rob'un daha önce de bizimle çalmış olması ve
bunun gibi bir çok başka faktörler nedeniyle onun daha doğru bir adam olacağını düşündük."

Paul ve Alex'in konuşmalarını dinlediğinizde grubun hepimiz birimiz için felsefesine inandığını hemen anlıyorsunuz. Bu birliktelik ruhu
ta başından beri onların hikayesinin bir parçası. Bu, Buffalo - New York'tan yüzlerce mil güneye, Cannibal Corpse'un bugün olduğu yere gelebilmesi için
topluca göç etmiş bir grup. Bu göçün nedeni kendilerine bu müziğin mekanı Tampa'dan izole edilmiş hissetmeleri miydi? Paul:"94'te taşındık,
bahsettiğinizin de kararımızda katkısı vardı tabi, ayrıca ilk üç albümümüzü burada kaydettiğimizden burası ikinci evimiz olmuştu. Buffalo'da yapacak
pek bir şey yoktu. Oradaki metal çevresi fena değildi ama iklimi çok kötüydü. Taşınmamızdan önceki kışı en kötü kış olarak
hatırlıyorum mesela. Kariyer olarakta fena bir yerde değildik. Dünyanın istediğimiz herhangi bir yerine taşınıp yaşayabilecek kadar da
para kazanıyorduk. Florida'ya taşınmak mantıklı geldi. Buffalo'dan insanlar Florida'yı İngilizlerin İspanyayı gördükleri gibi görüyorlar. Yani bizim için
sürekli tatilde olmak gibi birşey burada yaşamak." Sürekli bir tatil belki ama 7 albüm çıkaracak kadar da çalıştıkları kesin. Alex grubun uzun seneler sonra
hala şaşırtıcı bir başarıyla birlikte oluşunu şöyle açıklıyor: "Grubu kurduğumuzda bir hedefimiz vardı. Ve bu hedef hala geçerli: Yaptığımız her albüm mümkün olduğunca
sert olacak ve bir öncekinden hep daha sert olacak. Cannibal Corpse'un odağı hep pure death metal yapmak ve her albümde olabileceğimiz
kadar extreme olmaktı ve bu yüzden bugün olduğumuz yerdeyiz. Ayrıca fazlaca turneye çıkıyoruz. Bu da önemli". Alex devam ediyor:
"Bir death metal grubunuz varsa gecede ortalama 500 kadar kişiye çalarsınız ve bizim gibi sosyal insanlarsanız bunların 100 kadarıyla
ahbap olursunuz. Bu kişisel bağ büyük fark yaratıyor. Yaşadıkları şehirden çıkamayan grupların bu tür bir bağ kurması söz konusu
değildir".

Yılların başarısına rağmen Cannibal Corpse denince akla ilk gelen şarkılar Hammer Smashed Face, Devoured By Vermin vb oluyor.
Paul: "Hep çok çalışıp daha iyisini yapmak ister insan. Onlar zamana damgalarını vurmuş parçalar. Slayer'a bir başka Reing In Blood
yapıp yapmayacaklarını sormak gibi bir şey bu. Elinizden gelenin en iyisini yapar, ne yazmak istiyorsanız onu yazarsınız. O zamandan beri
yaptığımız ve klasik diye anılacak başka şarkılarımız olduğu konusunda kendime güveniyorum. Sadece bu zamanla oluyor. Tomb Of The Mutilated ve
The Bleeding çıktıktan bir kaç yıl sonra insanların üzerindeki etkileri çoğaldı mesela".

Gallery Of Suicide'ın karanlık deneyselliği ve Bloodthirst'ün sıkı brutalliği bize Cannibal Corpse'un ilk günlerindeki kadar canlı olduklarını
gösteriyor aslında. Çıkacak olan albümlerinin bir veda albümü olduğu yolundaki söylentilere Paul şöyle cevap veriyor.
"Bu tamamen uydurma! Yıllardır duyuyoruz zaten böyle fısıltıları. George öldürülüyor, Chris Barnes geri dönüyor falan. Hatta
Chris iki yılda bir mütemadiyen dönüyor. Ne zaman sonlanacağını kim bilebilir? Bir tarih koyamazsınız, bu aptalca olur. Biz
hala kendimizi geliştirmeye bakan bir grubuz. Bunun için motivasyonumuz oldukçaca bu bizi yarışın içinde tutacak. Death
metal camiasında sağlıklı bir rekabet var. Bizim için rekabet en sert albümü yapmakta ve çoğu zaman zaten
kendimizle rekabet içindeyiz".

Tartışma konusu sözleri bir yana, unutulmamalı ki Cannibal Corpse elemanlarının hepsi 30'lu yaşlarının sonlarında ve ikisinin çocukları bile
var. Şimdi kendi çocuklarıyla zenginleştirilmiş hayatlarına bakarak Butchered At Birth gibi şarkı sözleriyle ilgili ne düşünüyorlar acaba?
Gözleri çok kısa zaman önce dünyaya gelmiş olan kızının mutluluğu ile hala parlayan Paul cevaplıyor:"Biliyoruz ki bu eğlendirmek adına
yapılan bir çeşit kurgu. Bunları gerçekten inandığımız için yazmıyoruz. Sadece kurgulanmış korku hikayeleri yaratıyoruz. Kendi adıma
konuşmak gerekirse zaten kızım üç dört yaşına geldiğinde ona 'Bak tatlım, bu Butchered At Birth ve baban böyle bir iş yapıyor' demeyeceğim.
Ama bu yaptığım işten dolayı kendimi kötü hissettiğim anlamına da gelmiyor. Alex sözü alıyor "Saw filmini yapan adamı düşünün mesela.
Eminim ki adam yaptığıyla gurur duyuyordur ama 4 yaşında bir kızı varsa ona hadi Saw'u izleyelim demeyecektir."

Yaşları bir yana sanki 90ların başındaki şarkı sözlerini görmemiz de mümkün değil artık. Büyük bir şirketle anlaşması olan bu kadar başarılı
bir metal grubunun bir zamanlar onların yaptığı gibi Fucked With A Knife adında bir şarkı yapacağını düşünmek şimdilerde imkansız gibi bir şey.
Alex :"Evet haklısınız, böyle bir şey bugünlerde büyük bir tartışma yaratır. Sanırım hali hazırda böyle şarkılar yaptığımızdan hevesimizi aldık
galiba bizde. Bunu söylemekten nefret ediyorum, çünkü insanlar bunu duyunca 'Bir death metal grubu nasıl olgunlaşabilir ki?' diye tepki veriyorlar ama
sanırım olgunlaştık. Gerçek şu ki müziğimiz hergün daha da hızlanıyor ve sertleşiyor, yani olgunlaştık derken bir gevşeme yok. Görsel
olarakta The Wretched Spawn oldukça brutaldi diye düşünüyorum. Zaten Janet Jackson'un göğüs skandalı saçmalığından sonra
MTV ve medya biraz aykırı sayılabilecek herşeyden çekinmeye başladı. Decency Defied şarkısının klibini bir önceki albüm çıkar çıkmaz
çekmiştik mesela, ama sadece bir kaç hafta önce bir Kanada televizyonunda gösterildi. Bir yerde gösterilmesi tam 1.5 yıl sürdü."
10'uncu stüdyo albümleri Kill'in kapak tasarımının bugüne kadar yaptıkları tartışmalı tasarım olacağını hayal etmek hoş bir duygu.
Paul bu konuda ne diyecek bakalım: "Öyle bir şeyi yapabilirdik, ama farketmişsinizdir ki zaman geçtikçe grubun odağı müziğe kaymakta.
Gore'u çok seviyoruz ve gore ve şiddet şarkı sözlerimizde daima yer alacak. Belki de hayal ettiğiniz o şeyi, yirminci yıl dönümümüzde
yaparız, kim bilir"

Kill, 21 Martta Metal Blade Records'tan çıkacak..

Kaynak: Terrorizer UK